كمك كریسپر به سفرهای اعماق فضا!
به گزارش نهایت علم دانشمندان می گویند میتوان از فناوری ویرایش ژن معروف به ˮکریسپرˮ(CRISPR) به منظور محافظت از فضانوردان در مقابل تابش اشعه های کیهانی در فضای عمیق استفاده نمود.
به گزارش نهایت علم به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، در اطراف جو آرام زمین سطح غیر منتظره ای از تشعشعات وجود دارد که توسط مگنتوسفر یا مغناطیس سپهر کره زمین از ما در مقابل آنها محافظت می کند. این تشعشعات عمدتا از تابش های کیهانی کهکشانی ناشی می شوند که با فعالیت ظاهراً لایتناهی کهکشان راه شیری تولید می شوند.
باتوجه به این واقعیت جنون آمیز، برمبنای یک مطالعه تازه انتشار یافته در مجله PLOS ONEگروهی از دانشمندان امکان استفاده از سیستم های ویرایش ژن "کریسپر" را در فضا برای آزمایش ایمن و دقیق اثرات این تشعشعات بر روی سلول های مشابه انسان داخل ایستگاه فضایی بین المللی بررسی کردند.
به عبارت دیگر، دانشمندان نخستین گام را برای دور زدن مانع اصلی بر سر راه اکتشافات انسانی در فضای عمیق برداشته اند، چون که قرار گرفتن بدن انسان در معرض اشعه می تواند باعث سرطان و سایر عوارض تهدید کننده زندگی شود.
انسان هر چه بیشتر به اعماق فضا رود، فضانوردان در معرض تشعشعات بیشتری قرار می گیرند که می تواند به دی ان ای آنها صدمه برساند و در معرض خطر قرار گیرند. یک نوع صدمه دی ان ای، شکستگی های دو رشته ای نامیده می شود که شاید بوسیله دو مسیر سلولی قابل ترمیم باشد. یکی از آنها "نوترکیب همسان" نامیده می شود که شامل مواردی است که توالی دی ان ای بطور معمول بدون تغییر می ماند و دیگری، "پیوستن انتهایی غیر همسان" نامیده می شود که درج یا حذف را در محل شکستگی به همراه دارد.
مطالعات پیشین در مورد شکستگی های دو رشته ای منجر به سوءظن هایی شده است که ممکنست شرایط موجود در فضا بر مسیر ترمیم دی ان ای تاثیر بگذارد و این می تواند خطرات ناشی از افزایش قرار گرفتن در معرض تشعشعات فضا را افزایش دهد.
با این وجود دانشمندان عموما به سبب مسائل ایمنی و فنی، فرصت های زیادی برای شناخت این مشکل نداشته اند. اما سیستم ویرایش ژن "کریسپر کس9"(CRISPR Cas9) می تواند مدلی را بوجود آورد که با خیال آسوده و دقیق، شکاف های دو رشته ای در یوکاریوت ها ایجاد شود.
فراتر از سپر مغناطیس سپهر که محافظ مغناطیسی کره زمین است، تابش یونیزه می تواند هر فضانوردی را در معرض صدمه گسترده دی ان ای قرار دهد و این می تواند منجر به سرطان و سایر خطرات جدی برای سلامتی آنها شود و کل مفهوم سفر در اعماق فضا را زیر سوال ببرد.
شکست های دو رشته ای(DSB) زمانی رخ می دهد که ستون فقرات فسفات هر دو رشته دی ان ای به خطر بیفتد و به ضایعه دی ان ای تبدیل گردد. در اعماق فضا خیلی از تشعشعات یونیزه، تابش کیهانی کهکشانی است که عموما از ذرات انتقال انرژی خطی بالا (LET)تشکیل شده است. اینها می توانند به دی ان ای نفوذ کنند و سبب صدمه های دی ان ای خوشه ای و پیچیدگی دی ان ای شوند که ترمیم آن آسان نیست.
در نهایت، دانشمندان با موفقیت نخستین مطالعه زیست شناسی مولکولی را جهت بررسی ترمیم شکست های دو رشته ای از ابتدا تا آخر در ایستگاه فضایی بین المللی انجام دادند و این کار با فناوری ویرایش ژن "کریسپر کس9" صورت گرفت.
مهندسی ژنتیکی موجودات زنده در فضا می تواند با آزمایش های بیشتر، آینده سفرهای فضایی انسان را تضمین کند.
منبع: elmend.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب