شناسایی یک منظومه ستاره ای در فاصله ۵۰۰۰ سال نوری از زمین
نهایت علم: ستاره شناسان آلمانی با کمک دو تلسکوپ که در اسپانیا قرار دارند، توانستند یک منظومه ستاره ای را در فاصله 5000 سال نوری از زمین ببینند.
به گزارش نهایت علم به نقل از ایسنا و به نقل از دیلی میل، یک منظومه ستاره ای دوتایی که در فاصله ۵۰۰۰ سال نوری از زمین قرار گرفته و هر ۱۵ سال یک دفعه یک انفجار بزرگ را به همراه دارد، با کمک یک جفت از تلسکوپ های "مجیک"(MAGIC) دیده شده است.
این منظومه موسوم به "آراس مارافسای"(RS Ophiuchi) که در صورت فلکی مارافسای قرار گرفته است، از یک کوتوله سفید و یک غول قرمز تشکیل شده که در آستانه سوختن قرار دارد.
ستاره شناسان "موسسه ماکس پلانک"(Max Planck Institute) آلمان، این منظومه دوتایی را با تلسکوپ مجیک مورد بررسی قرار دادند. این سیستم از دو تلسکوپ "چرنکوف"(Cherenkov) تشکیل شده است که در "رصدخانه صخره بچه ها"(Roque de los Muchachos Observatory) در اسپانیا قرار دارند.
هر ۱۵ سال، یک انفجار شگرف حاصل از این سامانه دوتایی رخ می دهد برای اینکه غول سرخ، مواد خودرا بیرون می ریزد و به سطح کوتوله سفید کشیده می شود.
محل تولد یک نواختر، سامانه هایی است که در آنها دو ستاره بسیار متفاوت در یک رابطه هستند. بطور معمول یک ستاره کوچک تر و یک ستاره بزرگ تر است. در این مورد، یک کوتوله سفید که یک ستاره کوچک، سوخته و متراکم است، به دور یک غول سرخ می چرخد که ستاره ای پیر و در آستانه سوختن است.
ستاره غول پیکر درحال مرگ، کوتوله سفید را با ماده ای تغذیه می کند که هنگام جریان یافتن گاز به سمت کوتوله سفید، لایه هیدروژن بیرونی آنرا می ریزد. این جریان ادامه می یابد تا آن زمان که کوتوله سفید بیش از اندازه خودرا می خورد و منفجر می شود.
دما و فشار در پوسته های ستاره ای تازه به دست آمده، بیش از اندازه افزایش می یابد و یک انفجار بزرگ گرما را به همراه دارد. ستاره کوتوله، دست نخورده باقی می ماند و چرخه باردیگر شروع می شود تا تکرار شود. حدس پژوهشگران این بود که چنین انفجارهایی شامل انرژی های زیادی هستند اما جزییات دقیق آن مشخص نبود؛ به ویژه برای این نواختر خاص.
دو تلسکوپ مجیک، پرتوهای گاما را ثبت کردند که از بالاترین انرژی هایی بشمار می رود که تا حالا در یک نواختر اندازه گیری شده اند. این گروه پژوهشی در پی هشدارهای ابتدایی سایر دستگاه های اندازه گیری توانستند مشاهدات مربوط به پرتوهای گاما را در طول موج های مختلف انجام دهد. آنها توضیح دادند که فوران تماشایی "آراس مارافسای" نشان میدهد که واکنش سریع تلسکوپ های مجیک واقعا موثر است. "آراس مارافسای" یک ستاره است که در صورت فلکی مارافسای قرار دارد.
"دیوید گرین"(David Green)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: حرکت آنها به سمت یک هدف جدید، بیش از ۳۰ ثانیه طول نمی کشد.
بعد از انفجار، چندین جبهه تلاطم بوسیله باد ستاره ای غول سرخ و محیط بین ستاره ای اطراف منظومه دوتایی منتشر می شود. این امواج مانند یک نیروگاه غول پیکر عمل می کنند که در آن، ذرات تا نزدیک به سرعت نور شتاب می گیرند.
تلفیقی از بررسی های انجام شده توسط تلسکوپ های روی زمین نشان میدهد که پرتوهای گاما از پروتون های پرانرژی می آیند که هسته اتم های هیدروژن هستند.
گرین افزود: همین طور این امر، طغیان نواختر را به منبعی از پرتوهای کیهانی تبدیل می کند. با این وجود، آنها تمایل دارند که نقش قهرمانان محلی را بازی کنند؛ یعنی فقط به پرتوهای کیهانی در همسایگی خود کمک کنند.
بازیگران بزرگ پرتوهای کیهانی، بقایای ابرنواختر هستند. جبهه های تلاطم حاصل از انفجارهای ستاره ای در مقایسه با نواخترها، بسیار شدیدتر هستند. برای درک کامل تعامل پیچیده رویدادهای خشونت آمیز با محیط بین ستاره ای در کهکشان راه شیری، مشاهدات بیشتری مانند آراس مارافسای مورد نیاز است.
بگفته این گروه پژوهشی، همکاری مجیک به ادامه جستجوی اجرام بی قرار در کهکشان ما و فراتر از آن کمک خواهدنمود.
یافته های این پژوهش، در مجله "Nature Astronomy" به چاپ رسید.
منبع: elmend.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب