جلوگیری از جذب چربی غذا با سیلیس
نهایت علم: یك مطالعه جدید از پژوهشگران دانشگاه استكهلم به آینده ای اشاره دارد كه افزودن یك مكمل كوچك می تواند بدن را از فرآوری و جذب چربی در هر وعده غذایی معین متوقف نماید.
به گزارش نهایت علم به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، علاوه بر جستجوی راه هایی برای افزایش متابولیسم چربی و افزایش درك از ژنتیك افزایش وزن، یكی از راه های اصلی تحقیق درباره چاقی شامل كوشش برای تشویق مردم به مصرف كمتر چربی است. اما بهتر است كه این مشكل را از زاویه دیگری برطرف نماییم. مثلا چه می شود اگر راهی برای خوردن هر آنچه كه می خواهیم وجود داشته باشد اما معده مان چربی ها و قندها را جذب نكند؟
تعدادی از محققان سوئدی با استفاده از ذرات سیلیس(silica) راهی برای انجام این كار پیدا كرده اند.
پژوهشگران می گویند با استفاده از ذرات سیلیس كاملاً مهندسی شده می توان جذب انرژی غذاهای پرچرب را كم كرد و در حال آزمایش این روش در آزمایشات انسانی هستند.
"توره بنگسون" سرپرست این مطالعه از دانشگاه استكهلم می گوید: ما یك رویكرد نوآورانه جایگزین را درپیش گرفته ایم.
ذرات متخلخل سیلیس موسوم به "MSP" نوعی ذرات سیلیس مصنوعی قابل هضم هستند كه با سطح بزرگ و طیف وسیعی از اندازه های منافذ قابل تولید هستند.
تحقیقات قبلی نشان داده است كه MSPها می توانند هنگام اضافه شدن به رژیم غذایی استاندارد حیوانات، موجب كاهش وزن در موش های چاق شوند.
این مطالعه جدید برای تعیین چندین نوع MSP با ابعاد و اندازه های مختلف طراحی شده است تا بهترین ساختار را برای مقابله با چاقی و جذب مواد غذایی مشخص نماید.
موش های دارای رژیم غذایی پرچرب و با كالری زیاد طی یك آزمایش هفت هفته ای با انواع مختلف MSPها تغذیه شدند و چهار درصد از كل حجم غذایی كه به حیوانات تغذیه می شد، حاوی MSP بود.
جالب توجه است كه موفق ترین MSP قادر به كاهش 33 درصدی راندمان یا بازدهی مواد غذایی بود. بازدهی مواد غذایی بعنوان درصدی از مواد غذایی كه بعنوان چربی ذخیره می شود، تعریف شده است.
پژوهشگران همین طور خاطرنشان كردند كه موفق ترین MSP منجر به كاهش وزن كلی و پایین آمدن انسولین در گردش در بدن موش ها شد.
در این مرحله دقیقاً معین نمی باشد كه MSPها چگونه توانایی بدن در سوخت و ساز مواد غذایی را مختل می كنند. نظر فعلی پژوهشگران این است كه MSPها ممكنست از فعالیت برخی آنزیم های گوارشی مانند لیپازها -آنزیمی كه چربی های غذایی را در دستگاه گوارش هضم كرده و منتقل می كند- جلوگیری نمایند. این مطالعه خاطرنشان می كند كه MSPها كاملاً فعالیت لیپازها را مسدود نمی كنند و این بدان معناست كه پای سایر سازوكارها باید در بین باشد.
علایم اولیه ایمنی نشان میدهد كه با افزودن این MSPها به رژیم های غذایی حیوانی هیچ اثر منفی و عوارضی بر سلامتی آنها وارد نمی گردد. سطح اشتها نیز بدون تغییر است و تمام نشانگرهای التهابی، طبیعی باقی مانده و مطالعات طولانی مدت دیگر كه سمی بودن ذرات سیلیس را بررسی نموده اند، هیچ عوارض جانبی از این نوع ذرات را نشان نداده اند.
پژوهشگران خاطرنشان كردند كه ذرات مورد استفاده در این مطالعه در اندازه میكرون بودند و به اندازه نانوذرات، كوچك نیستند. بدین سبب نگرانی های رو به رشد مربوط به اثرات احتمالی نانوذرات بر سلامتی در اینجا اعمال نمی گردد. در واقع پژوهشگران می گویند كه MSPهای مورد استفاده در این مطالعه از نظر شیمیایی مشابه مواد افزودنی غذایی سیلیكون دی اكسید معروف به "E551" هستند كه به مجموعه زیادی از غذاهای مختلف اضافه می شوند.
"بنگسون" اظهار نمود: این تاییدیه های ایمنی به این مطالعه اجازه می دهد تا به سرعت به آزمایشات بالینی انسانی منتقل شود.
وی اظهار داشت: داده های ارائه شده در این مطالعه نشان میدهد كه می توان از MSPهای مناسب برای درمان چاقی و دیابت در انسان استفاده كرد، خصوصاً هنگامی كه مشخصات ایمنی عالی آنها را در نظر می گیریم. حالا آزمایش های بالینی طراحی شده و در حال انجام می باشد.
این مطالعه در مجله Nanomedicine انتشار یافته است.
منبع: نهایت علم
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب